იაროსლავ დუშეკი: ჩვენ უბედურების გვჯეროდა

1 19. 12. 2022
ეგზოპოლიტიკის, ისტორიისა და სულიერების მე-6 საერთაშორისო კონფერენცია

ხშირად ამბობენ, რომ ჩვენ შეგვიძლია შევიდეთ ცნობიერების შეცვლილ მდგომარეობაში, ხოლო ცნობიერების შეცვლილ მდგომარეობაში ჩვენ შეგვიძლია გადავკვეთოთ ცხელი ნახშირი. მაგრამ არსებობს მოსაზრება, რომ ეს არის ცნობიერების ნორმალური მდგომარეობა. რომ, პირიქით, ჩვენ ახლა ვცხოვრობთ ცნობიერების შეცვლილ მდგომარეობაში - იმ ბანალურ რეალობაში. ასე რომ, ეს პირიქითაა.

ჩვენი ცნობიერება შეიცვალა გარკვეული სახის მანიპულირების გზით, მთელ კაცობრიობას შეეცვალა ცნობიერება. ჩვენ გვჯეროდა რაღაც დანაშაულის. ჩვენ გვჯეროდა დანაშაულზე დაფუძნებული მითების. მაგრამ ისინი მანიპულაციურები არიან. სანამ ისინი ყოველთვის ცდილობენ რაღაც დანაშაულის დაკისრებას ჩვენთვის და ჩვენ მუდმივად ვჭამთ შედეგებს, მაშინ შეგვიძლია დარწმუნებული ვიყოთ, რომ ეს არის მანიპულაციური მითი.

ცნობიერების ეს თავდაპირველი მდგომარეობა სავსეა - სრული ცნობიერება ერთიანობისა. და ჩვენ თანდათან მივედით ცნობიერების ამ თავდაპირველი სრული მდგომარეობიდან ცნობიერების სრულიად შეცვლილ მდგომარეობამდე, რომელიც იმდენად შეიცვალა, რომ სრულიად დავივიწყეთ ერთგვარი ერთიანობა, ერთმანეთთან კავშირი. დაგვავიწყდა, რომ თამაშს ერთად ვთამაშობდით. ჩვენ გვჯეროდა ზოგიერთი ინდივიდუალური მარტოხელა ბედის. ჩვენ გვჯეროდა უბედურების და შიშის. ჩვენ დავრწმუნდით, რომ ვიღაცას შეუძლია გვაკონტროლოს და გვითხრას რა გავაკეთოთ. მაგრამ ჩვენ გვქონდა ძალიან მკვეთრად შეცვლილი ცნობიერების მდგომარეობა.

მაგრამ არსებობს რიტუალები და ტექნიკები, რომლებითაც ჩვენ შეგვიძლია გადავლახოთ ჩვენი ცნობიერებისა და ჩვენი ბედის საზღვრები. ცხელ ნახშირზე სიარული ერთ-ერთია იმ რიტუალთაგანი, როდესაც ჩვენ გვაქვს შესაძლებლობა მოულოდნელად გავაცნობიეროთ, რომ რეალობა - მატერია - შეიძლება მოულოდნელად მოიქცეს განსხვავებულად, ვიდრე აქამდე ვივარაუდეთ.

ჩვეულებრივ, ჩვენ ვივარაუდებთ, რომ როდესაც შიშველი ფეხებით დავაბიჯებთ იმ ცეცხლზე, რომელიც ჩვენ პირადად ვანთეთ, დავინახეთ მისი ალი, ვიგრძენით მისი სითბო, ვივარაუდოთ, რომ ის დაგვწვავდა ან რაღაც უსიამოვნო მოხდებოდა. ჩვენ გადავდივართ ნახშირზე და ვხვდებით, რომ ამ ფეხებს საერთოდ არაფერი ემართება, ან ვიღაცას აქვს პატარა ბუშტუკი, მაგრამ ის მინიმალურია. ჩვეულებრივად კარგი დამწვრობა უნდა იყოს. იმიტომ, რომ თუ, მაგალითად, ნახშირბადს ხელში ავიღებდით ან ვინმემ დაგვესროლა, ის წამში ჩვენს ქსოვილში ნახვრეტს დაწვავდა. და უცებ იქ არაფერი ხდება და საერთოდ არ მაინტერესებს, როგორ არის განმარტებული მეცნიერულად თუ ფიზიკურად. ეს მაინტერესებს როგორც პირადი გამოცდილება. მე ის მაინტერესებს, როგორც რეალობის ჩემი აღქმის შეცვლის შესაძლებლობა.

როდესაც 1991 წელს პირველად გადავეყარე ცხელ ნახშირს, რაც ერთ-ერთი პირველი შესაძლებლობა იყო რევოლუციის შემდეგ, რადგან ხალხის სხვადასხვა ჯგუფი მოდიოდა და გადაურბინა ცხელ ნახშირს, მე რეალურად მაშინ შევწყვიტე რაიმე ქიმიური წამლის მიღება. სწორედ მაშინ გავიფიქრე ჩემთვის, რომ ცხელ ნახშირზე სიარული რომ შემეძლო, არ მომიწია გაციებასთან ან გაციებასთან გამკლავება დამხმარე პროდუქტის მიღებით. ეს მეც უნდა შევძლო, თუ აქ ცხელ ნახშირზე სიარული შემიძლია. ამიტომ ყველა წამალი - ანტიბიოტიკები მოვიშორე. არასდროს ვყოფილვარ ძალიან ავად, მაგრამ ხანდახან ასეც ხდებოდა. და როცა ეს ადრე დამემართა, ამაზე არ მიფიქრია. უბრალოდ იყო, ამიტომ შევჭამე. ასეთი იყო ჩვეულება და ბედი. წამლის დალევის ბედი, რომ სამსახურში წავიდეთ.

ჩვენში გვაქვს კოდირებული, რომ ჩვენ უნდა გამოვიყენოთ ეს წამლები, რათა შევინარჩუნოთ ეს ეფექტურობა ავადმყოფობის დროსაც კი, ან ავადმყოფობა რაც შეიძლება მოკლედ გავხადოთ, რათა რაც შეიძლება მალე დავბრუნდეთ სამსახურში.

ჩვენ უკვე დაგვავიწყდა, რომ ავადმყოფობა ცვლილების გზაა - რიტუალი. ეს დაავადება მოდის როგორც ინფორმაცია; რომ ჩვენი სხეული რაღაცას გვეუბნება გონებაში - ფრთხილად, ასე აღარ გაგრძელდება. უცნაურად გვიბიძგებთ. ჩვენთან არაგონივრული მოთხოვნები გაქვთ. თქვენ გვაჭმევთ უვარგის საკვებს. თქვენ გვაიძულებთ ისეთი საქმიანობით, რომელიც ჩვენთვის სარგებელს არ მოაქვს. ეს არის ყველაფერი, რასაც სხეული გვეუბნება…

მსგავსი სტატიები